Pokój nr 13 - mieszkają w nim adiutantki Luna i Naerys

Pokój nr 13 nie przypomina żadnego innego na promie.
Dwa wielkie łóżka stoją po przeciwległych stronach pokoju. Jedno z nich graniczy ścianą z pokojem generała, przez co adiutant Luna ma problemy ze snem z powodu myśli Arctusa dobiegających do jej głowy. Pomiędzy łóżkami stoi czarna ręcznie rzeźbiona toaletka obudowana białą szafą, jedyne elementy domów dziewczyn, które ocalały. Naprzeciw niej znajdują się drzwi do średniej wielkości łazienki, gdzie wszystkie półki i szafki zapełnione są kosmetykami, ręcznikami i bronią. Ściany pokoju oblepione są rysunkami i zdjęciami domowniczek. Wszędzie w tym pokoju widać ślady przeszłości i wojny. Broń skrzętnie ukryta może się przecież przydać w każdej chwili, jedyną jej widoczną częścią jest kolekcja łuków wisząca na ścianie obok drzwi łazienki. Cały pokój odzwierciedla usposobienie adiutantek, ale czy na pewno?

Nathaniel zapukał do drzwi.
Nie było odpowiedzi, więc załomotał. Pchnął drzwi, może akurat nie może? Musi tam być, inaczej drzwi byłby zamknięte.

Naerys spała twardym snem, ale nie był to bynajmniej sen przyjemny. Miała koszmary. Śniła o tym, że jest na misji, i nagle wypadają na jej oddział Servianie. Nie była w stanie nikogo uratować z pośród znanych jej osób. Nie mogła się obudzić, chociaż bardzo tego chciała. Nikomu nie mogłoby się nawet wydawać, że ma koszmar.

- Nearys? - zreflektował się Nathaniel widząc ja śpiącą na łóżku.

Dziewczyna nie obudziła się, tylko delikatnie zmarszczyła brwi. Jej dłoń zacisnęła się też mocniej na sztylecie ukrytym pod poduszką, czego generał nie mógł już zauważyć.

- Naerys? - zapytał cicho, starając się nie budzić jej zbyt gwałtownie. Już on dobrze znał te jej zabójcze nawyki, narażać się nie będzie, o nie! - Adiutancie Nae!

Naerys poderwała się gwałtownie podpierając się na lewej ręce, jednak po sekundzie opadła z powrotem na łóżko.
- Ożesz ty w cholerę... powiedziała chwytając się za lewe ramię, tam gdzie została zraniona.

- Czy potrzebujecie pomocy, adiutancie?! - zapytał wyciągając rękę w jej kierunku. Był dość zdenerwowany. Z jednej strony martwił się, a z drugiej, cóż, oczekiwał raportu.

- Przydałaby się- odpowiedziała z wdzięcznością Naerys. Z pomocą generała usiadła na łóżku.
- Coś się stało, że pan przyszedł?- Powiedziała po chwili. Dalej była osłabiona.

- Cała akcja z tym szpiegiem, podobno była w to pani zaangażowana... Potrzebuję raportu, to poważna sprawa. Poza tym co się pani stało? - Nathaniel gdy tylko pomógł jej wstać usiadł na skraju jej łóżka i wbił w nią spojrzenie intensywnie niebieskich oczu.

-Sen wykrył szpiega na pokładzie promu i wysłał do pana wiadomość o pościgu. Jako jedyną byłam wtedy w biurze, więc poszłam, aby zorientować się w sytuacji. Sen wraz z szpiegiem dotarli na piętro laboratoryjne. Zdrajca wziął jako zakładnika jedną z kobiet tam pracujących i groził jej śmiercią. Gdy już chciał w nią strzelić trafiłam nożem w jego rękę, po chwili wyjął ten nóż i chciał dźgnąć nim dziewczynę w gardło. Stąd moja rana, zasłoniłam ją ramieniem wbijając zarazem mu nóż pomiędzy żebra. Wyjął go, i już chciał również i mnie zabić, jednak w tym momencie Sen na niego wpadł. Po krótkiej walce wręcz obydwaj wylądowało na ziemi, zdrajca zdążył użyć rękawicy energetycznej przeciw Senowi, chłopak wyłączył się. Zdrajcę pojmaliśmy, a Sena zaprowadziłam do szpitala.

- Więc to tak... Zawsze powtarzam że te kapsuły hologramowe to zły pomysł... Trzeba było mi powiedzieć, ale skąd mieliście wiedzieć, adiutancie. Spiszę raport z twoich zeznań, potem spisze co ma do powiedzenia ów zdrajca i Sen... - ogarnął włosy z czoła, prychnął i zamyślił się. - Otrzymujesz tydzień obowiązkowej hospitalizacji i zwolnienia ze służby. Proszę natychmiast zgłosić się do szpitala. - podszedł do drzwi, rozprostował trochę już wygnieciony oficjalny mundur, i dodał - za tydzień, masz być gotowa do służby, choćby i za biurkiem. Zdrowiej - życzył.

- Ok, ale... szacuję, że odzyskanie pełni sił zajmie mi najwyżej 3 dni- odezwała się Naerys do generała.

- Cieszę się. Odgórnie oszacowano że kapsuły hologramowe to dobry pomysł, a komunizm to wspaniały ustrój - odrzekł z poważnym wyrazem twarzy. - sama sobie odpowiedz.

- Przecież ty i tak wiesz, że nie usiedzę w spokoju przez tydzień prawda?- powiedziała po cichu gdy generał wyszedł uśmiechając się delikatnie. Poszła się przebrać, w końcu miała na sobie podartą tunikę. Stwierdziła, że najwygodniej jej będzie w koszuli i spodniach moro i glanach. Ubrała się w nowe rzeczy i wzięła ze swojej szafki apteczkę, aby porządnie opatrzyć sobie ranę po nożu. Zszyła sobie to miejsce od nowa, porządniej. Już ją trochę przestało boleć. Owinęła sobie ramię bandażem, odłożyła apteczkę na miejsce.

Wieczorem, gdy wszyscy już spali, dziewczyny wzięły zapas jedzenia i picia i zamknęły się w swoim pokoju. Zmieniły też hasło do niego na nowe, które miało około 25 znaków.

Puk puk - zapukał kulturalnie Nathaniel. Zasadniczo nie wiedział po co. Lokatorkom jak widać wydawało sie że zmiana hasła zdziała cokolwiek, niestety, gdyby tylko zechciał, mógłby bez problemu wparować o pokoju. Cóż, ta kultura... Zaśmiał się w duchu. Ich niewinny żart, zasadniczo chciał tylko wyjaśnić parę kwestii...

- Ekhem... pomóc ci w czymś, Nathanielu? - Zapytała podchodząc do niego od tyłu Naerys. Przechodziła akurat obok i zauważyła, że generał stoi pod jej pokojem. Uśmiechnęła się lekko, bo zobaczyła, że jej farba do włosów zadziałała. Trwała jeszcze cisza nocna.

- Trundo - skwitował.
- Farba do wlosów w szamponie... Czyżby twój pomysł?

- Może...- odparła srebrnowłosa. Musiała się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Nathaniel wyglądał... no cóż, nie była w stanie ubrać w słowa tego, o czym myślała, różowe pasemka robią swoje, szczególnie, jeśli były na włosach generała.

- Wybitny pomysł adiutancie, doprawdy... Mam nadzieję że dobrze się bawiliście, oraz że bawicie nadal... - skwitował. - Nie oczekuję takich wybryków w przyszłości! - - chciał się uśmiechnąć, ale przekaz straciłby na powadze. -A teraz odmaszerujcie do szpitala - nakazał szorstko.

- Do szpitala?- spytała że zdziwieniem Naerys. Była już przecież w pełni sił, używała też specjalnej maści, dzięki której rana całkowicie się zasklepi za dwa dni.
- Pójdę tam tylko po to, aby pomagać im przy chorych i rannych.

- Nie. Pójdziecie tam teraz. Leżeć i odpoczywać. Przez tydzień - nieugięcie powtórzył.

- Po co? Rozumiem, że się o mnie martwisz, ale naprawdę to mi jest niepotrzebne. W szpitalu będę się czuła jak w klatce.- odpowiedziała dziewczyna. Pójście do szpitala dla niej było bez sensu.

- Żeby wyzdrowieć. Troszczę się tu o wszystkich, i jeszcze wiele osób potrzebuje dziś mojej troski, dlatego z łaski swojej nie róbcie problemu, i udajcie się do szpitala. - powtórzył. - A przedtem, dlaczego wpadliście na tak genialny pomysł, adiutancie?