Sieć tuneli pod ruinami

Tunele, które zostały wybudowane pod miastem ruin jako droga ucieczki i schron. Raczej żadna osoba o zdrowych zmysłach nie wchodzi tu z własnej woli przez różne dziwne stworzenia, które się w tym miejscu zagnieździły. To istny labirynt korytarzy i rozmaitych pomieszczeń.

Jeden z żołnierzy podszedł do generała aby rozwiązać mu ręce, za to przykuć do specjalnych kajdan powyżej jego głowy, które ograniczały ruchy i zmuszały człowieka do ciągłego stania. Nogi z powrotem mu zawiązano.
- Wy dwaj! Pójdźcie po jednego z naszych braci!- krzyknął kapitan wskazując dwie osoby, które natychmiast się oddaliły.

Po chwili dwaj żołnierze wrócili z małą larwą. Z jej ciała wydobywała się blada, błękitna poświata. Powoli położyli ją na metalowym stoliku.
- Jakieś ostatnie pytanie? T w o j e pytanie? - Powiedział że śmiechem kapitan zwracając się do Nathaniela.- Tak, to ciało powinno wystarczyć.- mruknął po chwili do siebie. Wszyscy oni potrafili świdrować spojrzeniem swoich białych oczu.

Nathaniel zdał sobie sprawę że zabiera się za rachunek sumienia. Skarcił się w myślach. Nie czas na panikę. Westchnął cicho, tak aby tego nie usłyszeli. Już wiedział - nie są ludźmi. Jak mógł być tak ślepy...? Ten jeden oddech uspokoił jego kołaczące w klatce serce. Zaczął myśleć w zimny i pozbawiony jakichkolwiek uczuć sposób. Nie bał się o siebie, o nie, jego życie, choć dalej dla niego ważne było niczym w porównianiu z całym promem! A on będzie zagrożony jeśli wszczepią mu tę larwę...
Wiedział jedno, musi uciec. Jak najszybciej.
Rozmowa? Peeewnie, pertraktował niesamowicie. Czyli pozostaje rozwiązanie siłowe.
Granat dymny? Nie, został jeden, poza tym nic nie widać, sam się udusi. X
Kopnąć? Słaby może nie był, ale te poczwary ograniczają wszelkie odczucia żywiciela... X
To musi być coś, co odepchnęłoby oboje żołnierzy. Wystarczająco mocne, albo niespodziewane... ?

[center]Jeszcze jeden oddech...[/center]

Jest tak blisko. Już prawie ma plan... Niedoskonały, ale cel uświęca środki! Jeszcze tylko chwilkę... I dokona dzieła...

- No co? Nie masz pytań? Twoja sprawa...- powiedział kapitan zbliżając się do niego powoli acz nieuchronnie.

Wszystko na jedna kartę... Znowu.. Skarcił się ponownie w myślach przygotowując się do wykonania tego co sobie zaplanował. Lekko ugiął nogi, i odczekał aż mężczyzna dostatecznie się do niego zbliży. Jeszce sekunda...
Gwałtownie wybił się z nóg, wywijajac nimi do przodu. Tak, rozmach i półtora kilo wagi każdego buta zrobiło swoje. Mężczyzna cofnął się chwiejnie, teraz musaiał działać szybko. Szrpnął się gwałtownie do tył, przez ułamek sekundy musiał złapać równowagę.
- Niech was szlag!- syknął - związane ręce nic mu nie ułatwiały.

- Nath!- dało się słyszeć jakby z oddali głos Hildy. Po chwili podziemia zaczęły się zacierać, jakby znikały.
- Cholera, to, że cię poturbowało podczas lądowania nie znaczy, że musisz mnie kopać z całej siły! Ja cię tutaj ocucam,a ty mi tak dziękujesz! - po chwili ciemności zaczęli pojawiać się przed nim jego towarzysze. Hilda siedziała koło niego, z jej nosa ściekała krew.

- O,tak, hej Hildziu - wyszczerzył zęby. - Zły sen - przyznał. - Coś ci się stało? - zapytał gwałtownie wstając. Chrzanić że łeb go rozbolał jakby z kabury dostał, chrzanić!
- Pewnie, o mnie się pomartw co, egocentryku jeden - warknął Rich