Rozległe runiny

To dawne naprawdę wielkie miasto, jednak gdy toczono walkę o Urakorę, zostało doszczętnie zniszczone. Mieszkańcy planety nie lubią tu przychodzić ze względu na przerażającą atmosferę.

- A więc finalnie, zdecydował za nas ślepy los... - warknął Nathaniel zaraz po tym jak awaryjnie wylądowali na Urakorze. Znajdowali się w ruinach, każde z nich miało przeczucie że może stać się coś niedobrego...

-Nathaniel?... Czy mi się wydaje, czy jeszcze nam nie powiedziałeś na czym polega nasza misja? -Powiedziała Hilda naglącym głosem.

- Coś ty, nie no.. Mówiłem.... - żachnął się. - chyba... Nie, serio! Ustalmy że powtarzam. Musimy na własne oczy sprawdzić serviańską technologię, oraz dowiedzieć się jak najwięcej o ich planach. to tyle - oznajmił mężczyzna.

- No dobra, to wy idźcie, a ją muszę się zająć moim maleństwem...- powiedział Richard. Wyszedł że statku i zaczął sprawdzać, jak rozległe były szkody.
- To nam nie pozostaje nic innego jak kontynuować misję...- westchnęła Hilda i wyszła że statku biorąc wcześniej swój sprzęt. Chciała zbadać nieco okolicę. Gdy doszła dojednego z zawalonych budynków, zatrzymała się w pół kroku. Usłyszała stąpanie ciężkich butów na żwirze i obijający się o zbroję karabin, nie, kilka karabinów i wiele par butów. Schowała się za budynkiem. Musieli usłyszeć albo zobaczyć ich awaryjne lądowanie, zapewne są z najbliższego posterunku Servian. Wstrzymała na chwilę oddech.

Olbrzymi łoskot dobiegł jeszcze od statku.
-Sorki - mruknął Richard, zeskakując z kadłuba i podnosząc klucz francuski.
- Nie no, spoko - zaczął Nathaniel, lecz wtedy zauważył Hildę dającą dyskretne sygnały by byli cicho. - Albo i nie - dodał sięgając na plecy, celem wydobycia choć jednego karabinu.
Rozejrzał się, co mogło się stać....? O co może chodzić? Teraz i on usłyszał postukiwanie kroków i zbroi, zamarł z palcami na spustach.

Kroki ucichły.
- Kto tam jest?- odezwał się niski męski baryton. Słowa te zostały wypowiedziane jakby to była groźba. Najwyraźniej obcy byli już uprzedzeni. Po chwili szczęknął głucho odbezpieczany karabin.
- Jeśli ktokolwiek tam jest, niech wyjdzie teraz, alby przedziurawię go na sito-powiedział ten sam niski głos, bynajmniej nie przyjaźnie.

Nathaniel powolnym ruchem sięgnął do paska. Zaklął cicho, czemu akurat teraz nie miał wyrzutni granatów?! musiała wypaść mu w statku... A więc cała nadzieja w celnym rzucie... Niepostrzeżenie wyjął z kieszeni granat dźwiękowy. Posłął szybkie, porozumiewawcze spojżenie do Rich'a, a potem Hildy. Sen był poza jego wzrokiem. Wyciągnął zawleczkę, zamachnął się i.... Rzucił...

- Cholerni Servianie! - Po chwili usłyszały osoby z Promu Generalnego. Granat trafił w jednego z żołnierzy, prosto w głowę. Z jego skroni zaczęła spływać ciepła, czerwona ciecz. Pozostałe dziesięć osób rozpierzchło się, by uniknąć siły granatu, oraz aby okrążyć domniemanego wroga. Jedna osoba została przy zranionym towarzyszu.
- Macie ostatnią szansę, poddajcie się. Nie obchodzi nas w tej chwili, kim jesteście, ale wiedzcie, że zranienie a nawet prawdopodobnie zabicie jednego z nas będzie was słono kosztować, niezależnie po której stronie stoicie. - Odezwał się inny mężczyzna. Jego głos był opanowany, jednak zamrażał krew w żyłach.

- Brawo Nathan! -syknął Richard.
- No tylko nie znowu... - warknął Natahaniel. - Key, zamknij sie i odpowiadaj na pytania - mówił cicho. - Czy możliwe jest ostrzelanie ich ze statku?
- Tak jest, panie generale.
- To łąduj tam swoje cztery litery i zaczynaj! - nakazał.
Mężczyzna szybkim ruchem wsunął się przez górną klapę. Tymczasem Nathaniel wziął głęboki oddech.
- Towarzysze, to był wypadek! Myśleliśmy, że to te cholerne, buntownicze psy, już raz ich spotkaliśmy! - Arctus zasadniczo grał na czas, ale był w tym naprawdę niezły! W myślach przeklinał powolność Richarda.

- Ewidentnie jesteście Servianami. Pojmać ich i na przesłuchanie! Zapewniam was, serviańskie ścierwa, że łaski z naszej strony nie będzie.- odezwał się mocny i pewny siebie męski głos. Po sekundzie żołnierze wypadli na polanę i obezwładnili wszystkich, nie przykładając uwagi do ich wyglądu, czy ubioru, weszli także do statku i wywlekli stamtąd Richarda.
- Matt nie żyje! - Krzyknął mężczyzna, który został przy rannym, teraz już martwym żołnierzem.
- Niedobrze, kolejny stracony żołnierz. Trzeba skontaktować się z dowództwem, aby przysłali nam więcej ludzi. Już dziesiąta osoba w tym tygodniu. Ale cóż, bycie przez kilka tygodni na terenie wroga, a w dodatku co kilka dni zmiana tajnej bazy... to nie jest zbyt bezpieczne.- odezwał się mężczyzna, który właśnie wyszedł z zarośli. Miał na sobie kamuflujący mundur Międzyplanetarnej Armii. Spojrzał na pojmanych.

- Rebelianci? - zapytał Nathaniel, ni to w przestrzeń ni to do dowódcy.
Każda ze stron popełniła masakryczną pomyłkę....
- No tak, ale was wysłano eszcze przed śmiercią... - zaciał się - poprzedniego generała - przybrał wyprany z emocji głos. - Nie mieliście szansy by nas poznać, żołnierze. Tak jak i my was. Mieliście jednak na pewno wieści o zminaie generała. Sam je nadałem.

-A i owszem, dostaliśmy wiadomość.- odpowiedział dowódca oddziału.- Tylko że wy potem o nas całkowicie zapomnieliście-wycedził pochylając się nad generałem.- Nawet nie wiedzieliście, że tu jesteśmy. Zaczęliście strzelać do własnych żołnierzy, kompletnie zapominając, że są tutaj nie tylko Servianie, ale i my. A teraz jeden z moich ludzi nie żyje! I to nie zabity przez Servian, tylko własnego generała! Tym bardziej, że to wy zaatakowaliście jako pierwsi. Tak się składa, że jestem kapitanem tych ludzi i nie mogę na to pozwolić. Wiecie co się w takich przypadkach robi?- rzucił jakby od niechcenia pytanie.

- Żołnierzu, bez urazy, ale nie miałem szans by was znać - wysyczał Nathaniel. - Jesteście z misji 56, ok której tak mało znaczące jednostki jak ja w tamtym czasie jedynie usłyszały jako o tajnej misji kryptonimem tajne/poufne. Nadałem wiadomość, nie odpowiedzieliście. Rozumiem, mogła wam się zniszczyć radiostacja...
- Ale mimo wszystko, zgodnie z procedurami, generał musiał was uznać za martwych - przyznał grobowym głosem Richard. - Dawno zapomnieliście o wojsku, skoro sytuację roztrząsacie tak personalnie - no tak... Pomyślał Nathan. Key i ta jego wrodzona delikatność i takt... Uśmiechnał się w duchu, choć do śmiechu mu bynajmniej nie było...

- Tajne/poufne?! Jako generał, chyba ma pan dostęp do takich informacji. A co do procedury...- tutaj spojrzał na Richarda- to Pyros doskonale wie o tym, że tutaj jesteśmy.- powiedział kapitan. Widać było po nim, że powoli traci cierpliwość.- Widać to po was od razu. Jesteście w stanie po trupach dotrzeć do celu. "Żołnierze"?- sarkastycznie powiedział.- Tylko tym dla was jesteśmy. Każdy z moich ludzi ma rodzinę, która za nim tęskni. I proszę sobie pomyśleć, że potem będę musiał stanąć przed ich żonami i powiedzieć, że ich mężowie nie żyją! A co do procedur... znacie coś takiego jak sąd wojskowy, prawda?

- Każdy z nas ma rodzinę - uznał Richard. - Niektórzy dzieci, żony w ciąży... Dla nich walczymy... - Nathaniel zorientował sie że zaraz powie coś nieodpowiedniego. Postanowił mu przerwać.
- Pyros? Coś co poprzednio było tam ostatnią, zorganizowana linią oporu, obecnie... Ich przywódca przekupiony przez Servian, nadają tylko 4 radiostacje.
- Nie, Nathan, ja skończę! Nie naskakujcie na niego, na niego wywierają nacisk ci jeszcze wyżej! Oni też mają prioryety coi do żyć ludzkich, jasne że wolą bliskich od jakiegoś tam szeregowego, czy kapitana - no i powiedział za dużo...
- Pełna komputeryzacja nastąpiła niedawno, dokumenty o waszej wyprawie istnieją, ale nie wasze identyfikatory i informacje osobiste. Teraz już trzymamy owe dane wieczyście, ale to było stosunkowo dawno - chciał zatuszować palnięcie towarzysza, ne sądził że pomoże to w szybkim rozwiązaniu sprawy.

- WYWIERAJĄ NACISK? Na niego? Dobre żarty. To nie tłumaczy, dlaczego ZABIŁ mojego człowieka.- śmiał się dowódca, a wraz z nim jego oddział.- Na Pyros mamy połączenie z obozem północnym, więc nie ma mowy o żadnej pomyłce. Mamy tu swoje zasady, zasady Międzyplanetarnej Armii, których przestrzegamy. Nie jesteśmy zwierzętami, które się prowadzi na rzeź!- no i stracił cierpliwość.

- Nikt cię tak jeszcze nie nazwał - warknął Nathaniel. - Nie zabiłem go umyślnie, co się stało to się nie odstanie! - mówił zimo. Jego oczy stały się lodowate i nieprzystępne, zaczął przerażać.

- Ale tak nas traktujecie. Wiesz co się robi w takich sytuacjach jak ta, która miała miejsce kilka chwil temu? - powiedział że złowieszczym uśmiechem.

oświeć mnie profesorze to właśnie miał ochotę powiedzieć, ale ich strzały na sto procent ściągnął tu kogoś za kilka chwil.
- To nie pora na ludowe mądrości - syknął. - odwiążcie na s z łaski swojej - nie była to prośba. To było zimne i suche żądanie roszczenie. Sam zauważył że na mężczyźnie wywarł pewien efekt - Pewnie zaraz ktoś tu przyjdzie...

- Rozwiążemy wam tylko nogi. Mamy procedury, a mianowicie sąd wojskowy. Zabiłeś swojego- teraz musisz ponieść karę.- odpowiedział kapitan, jednak po chwili namysłu szepnął coś do swojego podwładnego. Ten wysłuchał i skinął głową. Krzyknął do trzech osób, aby się zbliżyły i także zaczął szeptać. Po chwili wszyscy zgodnie pokiwali głowami i podeszli do Sna, Richarda i Hildy. Obdarowali ich silnymi uderzeniami w potylicę, po których leżeli nieprzytomni na ziemi. Żołnierze ich rozwiązali, za to teraz podeszli do generała. Zawiązali mu przepaskę na oczach, zdjęli krępujące mu nogi sznury i postawili do pionu.

- Jest z nami jeden Servian - (nie wydaje mi się że można znokautować maszynę, Nae) przyznał Nathaniel. - Jest po naszej stronie. Zgodnie z kodeksem bojowym właśnie sami skazaliście siebie na sąd polowy. Ale porozmawiamy o tym kiedy indziej, ruszmy się.

(No trudno, Nath. Najwyraźniej można. A tak wogóle, to zrób nowy temat o stworach, dobrze?)
Żołnierze nie zwracając uwagi na słowa generała wzięli go pod ręce i poszli ciągnąc go za sobą. Po dłużącym się marszu, który trwał ze trzy godziny, doszli do celu. Zdjęli opaskę Nathanielowi, by wygodniej mu się schodziło i wprowadzili w wijące się tunele pod ruinami.
- No nareszcie! Możemy to zdjąć.- powiedzieli z ulgą żołnierze zdejmując szkła kontaktowe. Ich prawdziwe oczy były białe, bez źrenic i tęczówek.

- Oprócz tego, że właśnie dostałam ciężkimi butami w twarz i krew leje się jak cholera... raczej nic.- odpowiedziała mu natychmiast dziewczyna. Wzięła gazę i przyłożyła do nosa aby choć trochę zatamować krwawienie.
- No co tak stoicie? Misja czeka!- zakłóciła po chwili ciszę.

- Jasne, przepraszam, nie powinienem - czuł sie okropnie nigdy nie uderzył kobiety, nawet nieświadomie! Jakoś jej to wynagrodzi.