Rozległe runiny

-Miło mi, ale naprawdę musimy już iść. Na przepraszanie przyjdzie czas później.- odpowiedziała mu Hilda i wyprzedziła ich znikajac za rogiem.

- Od kiedy to ona prowadzi? - zastanowił się Nath.
- Chyba ją tak za mocno kapnąłeś, dżentelmenie od siedmiu boleści - wytknął Richard.
Nathaniel mruknął coś pod nosem, wyjątkowo nie miał ochoty na kłótnię (strzeżcie się koniec jest blisko!) I chcąc nie chcąc szturchnął chłopaka by się ruszył. Poszli za białowłosą.

Hilda zatrzymała się nagle. Odwróciła głowę z zakłopotaną miną.
- A tak w ogóle, to jak mamy dojść tam, gdzie idziemy?- zapytała się ich.

- Piechotą - oznajmił RIchard z bezczelnym uśmieszkiem.

- Hmm... chodziło mi raczej którędy mamy tam iść. - Odpowiedziała mu Hilda. Richard naprawdę zaczynał jej działać na nerwy.

- Rich, to było takie błyskotliwe... - skwitował Arctus. - A teraz serio, masz pamięć wzrokową, to mów którędy.
- Powinniśmy przejść lasem, żeby obejść wejście do centrum miasta. Tak więc to... tam!

- No dobra, czyli idziemy.- odpowiedziała Hilda i ponownie ich wyprzedziła.

Chcąc nie chcąc ruszyli za nią, Nath, postępował krok w krok, by być pewnym że w razie zagrożenia będzie blisko.

Po dwóch godzinach marszu zrobili sobie przerwę.
- Czy ktoś w ogóle wie, ile jeszcze będziemy iść?- spytała Hilda przysiadając na kamieniu.

- Przez jakiś czas - odpowiedział bezczelny, jak zresztą zawsze, Richard. Uśmiechnął się przy tym jednak tak obezwładniająco że nie można mu było mieć tego za złe...
- Dawno tu nie byliśmy - uściślił Nathaniel. - Jeszcze raz przepraszam za nos - dodał.

Hilda machnęła ręką.
- Co się stało to się nie odstanie. Prowadźcie.- odpowiedziała ignorując Richarda.