Poziom ósmy

Jeśli ktokolwiek na promie szuka rozrywki, znajdzie ją na poziomie ósmym. Jest tu siłownia, bar (z wieloma rodzajami trunków) oraz kilka kanap.
Najczęściej bójki mają miejsce właśnie tu, tak samo jak wielkie kłótnie, lub zwyczajne zawody ,,kto więcej wypije''. Mimo faktu że kanapy są niewygodne, trunki często zatęchłe wszyscy uwielbiają tu przebywać.

Jej oczom ukazała się spora grupa ludzi, w tym Nathaniel oraz Luna. Zdecydowała, że skoro jej nie zauważyli, to wykorzysta to i zobaczy co zrobią. Założyła sobie ręce na piersi i oparła się o ścianę. Zaczęła uważnie oglądać kolejne wydarzenia, pozostając cały czas niezauważona. Pomyślała, że może wyjdzie z tego niezły raport dla dowództwa...

- No wiesz co Hilda, naprawdę! - zaśmiał się Nathaniel. Był już lekko podchmielony, starał się zapomnieć o tym co działo się wcześniej... O tym co przeczytał. Wychylił kolejną szklankę. - Mic, nalej jeszcze! - nakazał barmanowi.

Barman posłusznie nalał do szklanki Nathaniela trunku aż po brzegi. Jak zauważyła Naerys, całe towarzystwo było już więcej niż tylko "lekko podchmielone".

- Dzięki - rzucił wyciągając dłoń po szklankę. - Jak na ziemi! - oznajmił podnosząc ją do ust.
- Naprawdę? - zapytała Hilda. - Ja tam prawie tego nie pamiętam... - dodała po chwili.
- Pewnie i tak by ci się nie kojarzyło. Obawiam się że obracaliśmy się w troszkę innym towarzystwie - wyszczerzył się.
- Aha, czyli w przerwach między manewrami szlajałeś się po klubach? - zapytała kąśliwie.
- Nie przesadzajmy. Tak źle nie było - czknął. - Bardziej po ulicach, a ile kobiet się spotykało! - widząc jej spojrzenie dodał - Oczywiście nie takich jak ty! - uśmiechnął się. Nie zdawał sobie sprawy ale uśmiech równych, białych zębów już nie jednego nastawił przyjaźnie.

No cóż. Naerys miała bardzo wyczulony słuch i nawet w takim hałasie mogła usłyszeć poszczególne rozmowy. Zastanawiała się, co jeszcze uda jej się wyłapać... Ciekawa była jakie rzeczy też naopowiada Hildzie. Przewróciła oczami. ' Jednak wszyscy mężczyźni tak samo zachowują się po pijaku...' pomyślała.

- Chcesz czegoś że jesteś taki miły? - zapytała.
- Coś ty, ja...? - zapytał jakby sugerującym głosem. Muzyka grała, wszyscy starali się stwarzać pozory normalności, jednak co chwilę zerkali na ścianę z wiszącym telewizorem, na którym co chwila pojawiały się nowe wiadomości.
Rozmawiali jeszcze, co chwilę wybuchając śmiechem. Nathaniel lubił tak spędzać czas. W pewnym momencie, nikt nie wie jak, ale kilku osobom, którym przodowała Hilda udało się umówić generała na niecodzienny wyczyn...

'Nie myliłam się, jednak wyjdzie z tego wieczoru jakiś ciekawy raport' pomyślała sobie dziewczyna uśmiechając się do siebie. Jednak nie podobało jej się zbytnio to, co tutaj się działo. Chciała wkroczyć już teraz, ale ciekawa była jak dalej się potoczy akcja. Miała na szczęście ze sobą swoją osobistą apteczkę, więc nawet jeśli komuś coś się stanie najprawdopodobniej będzie mogła coś na to poradzić, w stosownym momencie oczywiście.

- Ok.. Już, dobrze, już - Natahniel uśmiechnął się. Cieszył się że sprawy mają się tak, a nie inaczej, dzięki temu, po godzinach był kumplem osób dla których w godzinach pracy był autorytetem i wzorem cnót wszelakich. - Więc co, Hildzia, zatańczysz? - zapytał z wielkim uśmiechem. Możnaby go wręcz określić mianem niegrzecznego, wręcz prowokującego. Wstał, oraz zgodnie ze swymi nienagannymi manierami lekko skłonił się przed Hildą wyciągając dłoń, po jej rękę.

No cóż, myślałam że będzie gorzej. Na razie jest w porządku i nie zapowiada się na to, że będę musiała się ujawniać.- Pomyślała Naerys. Jednak trochę się martwiła, ponieważ taniec, po uchlaniu się, wśród tych wszystkich stołów nie był zbyt bezpieczny.

Hilda uśmiechnęła się i chętnie podała rękę blondynowi. Jego zachowanie zupełnie nie pasowało do muzyki, ani otaczającej ich atmosfery, a tym bardziej, tańca który zaczeli prowadzić. Była to dzika mieszanina każdego istniejącego tańca, a nawet tych nie...
- Haha! Nie umiem tańczyć! - Nathaniel zaśmiał się głośno.
- Nieźle jest! - odkrzyknęła Hilda przytulając mężczyznę i cmokając go w policzek.

Pół-elfka chciała już iść, jednak za moment przypomniała sobie, że mając wartę nocną powinna dopilnować wszystkiego i wszystkich, aby nie zdarzyło się coś złego. Została więc, dalej przypatrując się całej sali. Na wszelki wypadek jednak wyjęła mały nóż.

- No dobra, dobra, powiedz czy nie było miło? - zapytał Nathan po zakończonym tańcu.
- Ujdzie - odrzekła.
Nathaniel poczuł że chyba już naprawdę za dużo wypił, nie żeby się martwił, ale pomyślał (jeśli w stanie w którym był dało się jeszcze myśleć...) że starczy tego dobrego. Zamiast tego tego zaśmiewał się ze znajomymi.

Naerys przez cały ten czas nie zauważała Luny, która cicho siedziała przy stole. Dziewczyna zaczęła się o nią martwić, jednak zarazem odetchnęła z ulgą. Na szczęście nie wdawała się w bójki i żadnych sytuacji nie prowokowała.

- Barman to co zwykle proszę - powiedziała beznamiętnym tonem
- Oczywiście szefowo
Gdy barman podał dziewczynie drinka, ta spojrzała na generała, zaklęła cicho i podeszła do niego wypijając cały kieliszek płynu jednym haustem.
- Ogarnij się, bo nie mam ochoty oglądać twoich żałosnych popisów po pijaku. Dosyć picia ! - powiedziała zrzucając kieliszek z wódką na podłogę

- Tłuczesz naczynia... A potem są problemy.... Bo szklanek nie ma... - mruknął. - A zupa znów była za słona czy co, że się tak na mnie szczerzysz? -
Dodał odwracając się w jej kierunku na obrotowym krześle przy barze.

'O nie, a już myślałam, że będzie spokojnie.'- pół-elfka zaczęła uważniej przypatrywać się generałowi i adiutantowi.

Po prostu nie mam ochoty patrzeć na twoje wygłupy, jasne !?

Dziewczyna przeczuwała, co się może stać, więc automatycznie położyła rękę na apteczce, przygotowując się na niechcianą sytuację.

- Luuzik niska - mruknął, jakby umyślnie szukając zwady z czarnowłosą. Wiedział doskonale jakie reakcje wywołują zwylko takie teksty. Nie leżało to w jego naturze, ale lubił denerwować Lunę

- Odezwał się pan idealny! Tylko na tyle Cię stać ? Wiesz co są momenty, w których wzbudzasz moją litość, to jeden z nich. - odpowiedziała niebieskooka, wymownie spoglądając w sufit.

- Litość Lunia? Czyli w ogóle znasz takie pojęcie? - drażnił przyjaciółkę. Uśmiechał się przy tym zarówno serdecznie jak i złośliwie, co dawało niesamowity efekt.

- Masz rację jesteś żenujący, a teraz muszę ci przypomnieć, że przyszły nowe wieści z frontu, a ja nie mam zamiaru pisać z tego raportów.

- No cóż, ktoś to musi napisać. Wiesz o tym? Albo zrobię to ja albo zrobisz to ty lub Nae... A teraz urealniając, zrobię to ja, lub ty. Ale ja nie chcę - oświadczył.
- Mam dość tej rozmowy, dokończ sobie sama - rzucił i udał się na inny poziom.