Poziom drugi

Jest to piętro z tzw. zakłady. Są to pomieszczenia wielkością dostosowane do przeznaczenia. Na przykład małe pomieszczenie w którym reperowane są mundury, oraz wielkie na konserwację i naprawę broni. Zakłady znajdujące się tu i do których jest wstęp to tylko i wyłącznie zakład krawiecki (reperowanie mundurów) oraz mechaniczno-biologiczny (reperowanie cyborgów i androidów).

Adiutant Luna, powoli przemierzała korytarz próbując usunąć ponure wspomnienia z myśli, jednak one cały czas powracały, słyszała krzyk matki, łkanie siostry, drżenie brata i co najgorsza widziała przerażonego Shadow-a jakby nadal był koło niej. Nie zwracała uwagi na otoczenie, do czasu gdy usłyszała szybkie pykanie, jakby bomby. Odwróciła się ale zbyt późno. Ładunek wybuchł i odrzucił ją pod ścianę. Płomienie szybko ogarnęły piętro Luna jednak nie mogła uciec metalowa belka przygwoździła ją do podłogi. Ból był zbyt wielki, dziewczyna zemdlała. Obudziła się kilka godzin później w sali szpitalnej, nie mogła poruszać nogami. Wtedy do niej dotarło, że to prawdopodobnie wojna już się dla niej skończyła, a z nią jej jedyny cel w życiu zemsta.

PP zjeżdżał windą na poziom lotniska, gdy usłyszał wybuch. Nie zwróciłby na to większej uwagi (w końcu był to statek wojskowy), gdyby nie fakt iż w zwyczajny dźwięk eksplozji wcisnął się jeszcze pewien nieuchwytny dla ludzkiego ucha odgłos. Android poznał go od razu i stanął jak wryty. Ostatni raz słyszał ten dźwięk pięć lat temu, jeszcze podczas jego służby u Servian. Broń eksperymentalna.
Komputer PP pracował na pełnych obrotach, próbując wypracować jakąkolwiek metodę obrony. Jeśli udało im się osiągnąć w pełni zamierzony efekt... Nie, to niemożliwe, strzał z takiej broni zniszczył by cały statek. A to oznacza, żę wykorzystali mniejszą wersję. Mniejsza wersja oznacza zaś mniejszy zasięg. Pocisk został wystrzelony z odległości nieprzekraczającej 50 km
PP stwierdził, że swoimi przemyśleniami powinien podzielić się z ekipą naukowców stacjonujących na Promie. Może oni wymyślą jakąś skuteczną metodę obrony. Cały czas szukał słabych punktów broni, mając jednocześnie przed oczami jej właściwości.

Broń prototypowa FF04AD1
Zasięg: 45,39 km
Wielkość: 4,18 m długości, średnica lufy 1,26 m
Pocisk: Bomba, zapalnik 3-sekundowy.
Rodzaj powodowanych obrażeń: Eksplozja o promieniu 5 m, uśmiercająca w podanym obszarze i powodująca poważne uszkodzenia w promieniu 10 m.
Zasilanie: Reakcje jądrowe na antymaterii
Notatki: Powodując zakrzywienie czasoprzestrzeni, pocisk przemieszcza się przez pancerz przeciwnika, powodując szkody we wnętrzu pojazdu/struktury
Celność: Stosunkowo duża, odchylenie maks. 73,4 m przy zasięgu maksymalnym

Wreszcie wyszukał pozycję, którą uznał za decydującą w tej chwili.

Szybkostrzelność: bardzo mała (ok. 1 pocisk na 7 dni) + celowanie (broń nie sprawdza się w przypadku lekkich i zwrotnych jednostek)


Niezależnie od wagi tej informacji, PP nie znał lokalizacji działa. W tej sytuacji mógł zrobić tylko jedno - powiadomić naukowców i dowództwo.

Po promie, szybkim krokiem szła ubrana jak chemik postać. Nie byłoby w niej nic wyjątkowego... Gdyby nie fakt iż odliczała w głowie minuty... A do czego to już inna historia...

- No jasne! Nie dość, że od sześćdziesięciu godzin nie miałam ani chwili wytchnienia, to jeszcze zmuszają mnie do patrolowania promu!- mówiła do siebie Naerys przemierzając kolejne piętro. Była wykończona, przez cały ten czas ratowała ją tylko kawa. Nie wiedziała, ile jeszcze czasu jej organizm wytrzyma, musiała się jednak zapewniać, że jeszcze przynajmniej cztery dni. Po drodze minęła osobę odzianą na biało." Mieliśmy kogoś takiego?" pomyślała. Przystanęła i odwróciła się w kierunku osoby w białym kitlu.

kobieta o brązowych włosach przystanęła i oparła się o ścianę... Niebawem się wyda.. Ona zostanie zabita... Zabita..? Raczej zniszczona, została w tym celu stworzona, po to by zniknąć dla sprawy, dla dobra ogółu. Mówili że nic nie będzie czuła, że nie będzie się to niczym różniło... Ale gdyby miała serce pewnie łomotałoby jak młotem, zamiast tego wyczuwała miarowe tętnienie pompy, dla wygody, znajdującej sie w miejscu płuc, pełniącej rolę serca. Ona nie przyspieszała gdy Ariett, z numerem Ar90 było źle, była przerażona lub zestresowana. Ale czy ona znała te uczucia...? Nie była pewna, byłą pewna swej... Destrukcji. Rozejżała się dyskretnie, jakaś kobieta się an nią patrzyła, wróć, to elfka... co z tego, i tak nie będzie pamiętać...

- Chwila, kim ty jesteś? Myślałam, że mamy dane wszystkich pracowników promu... twoich nie widziałam- powiedziała podchodząc do niej pół-elfka. Coś tu nie grało. Miała świetną pamięć, a wszystkie spisy i zdjęcia osób przebywających na promie były jej znane. Nikogo podobnego do tej dziewczyny nie widziała... może po prostu jest przewrażliwiona? Za długo była na nogach, musiała się położyć. To dowództwo ją wykończy! Jednak coś podpowiadało jej, że musi upewnić się kto to jest i dlaczego nie ma kart tej dziewczyny w danych. Spojrzała na nią podejrzliwie.

- Ariett, stażystka przysłana z drobnej kolonii na Makorrium. - oznajmiła zgodnie z wyuczoną formułką. Spojrzała na dziewczynę z żalem, niemal wyrzutem, niech ją zostawi, odejdzie, już....

- Co takiego? Przyjmuję wszystkie raporty o przylotach i wylotach osób z promu a ciebie w nich nie było. Jeszcze raz się pytam: kim ty jesteś? Skąd się tu wzięłaś?- ta dziewczyna naprawdę zaczynała grać Naerys na nerwach. Nie otrzymała żadnego raportu o przylocie osób z Makorrium, chociaż owszem, mieli przylecieć, ale wysłali wiadomość, że będą mogli dotrzeć dopiero za miesiąc. Coś tu nie grało...

- Raport poszedł do generała, a że macie burdel w tych papierach to nie jest mój problem - rzekła zadziwiająco spokojnie, wręcz przerażająco. Jeszcze kilka minut....

- Tak się składa, że aktualnie ją pełnię tu funkcję generała i kopie wszystkich raportów muszą docierać do mnie.- wycedziła chłodno.

- Skąd ta pewność? Może generał ci nie ufa? A teraz mnie przepuść, wracam do pracy. - szybciej...

- I tak wszystkie raporty muszą docierać do Głównego Dowództwa, mam tam wysłać wiadomość z prośbą o raport?- odpowiedziała jej Naerys. " Nie ufa mi? To przecież niedorzeczne, nie mógłby zostawić promu w rękach osoby, która nie zdobyła jego zaufania. A może jednak?..." zastanawiała się nad tym, co powiedziała dziewczyna.

- Pewnie, napisz - stwierdziła obojętnie
30
29
28
27
26
25
....

- Dobra, już nie mam siły się z tobą użerać.- Naerys machnęła ręką i poszła dalej na patrol. Jednak ta dziewczyna zasiała w niej ziarno niepewności, czy aby napewno Nathaniel jej ufa...

10
9
8
7
6
5
4
3
2
....
Do wszystkich jednostek, alarm!
A więc przyszedł koniec pomyślała dziewczyna zamykając oczy. Zaczęły się palić czerwone światła, to był alarm, prom zaatakowano.

- CO TAKIEGO, DO CHOLERY?N Zdenerwowała się pół-elfka. Jak to możliwe? Przecież cały obszar wokół promu był uważnie patrolowany... Pobiegła do dowództwa, aby dowiedzieć się dokładniej o co chodzi. Ciężko było jej biec, zarówno że względu na przemęczenie, jak i z powodu trzęsienia się statku. "No to teraz Nathaniel mnie na 100% zabije..."

- Nie! Tam są wszystkie nasze statki, jak my teraz mamy przeprowadzić kontratak?! Może coś jeszcze da się zrobić...- Naerys nagle zmieniła zdanie i pobiegła czym prędzej na piętro pierwsze, łącząc się przy okazji z dowództwem.
- Natychmiast przyślijcie mi dziesięciu doświadczonych pilotów na piętro pierwsze!
- Ale zostało odcięte zasilanie...- zaczęła się tłumaczyć osoba z dowództwa.
- Nie obchodzi mnie to! Musimy stawić im opór, nawet jeśli mam rozwalić kawałek statku, aby się wydostać!

Po chwili czterech pilotów zbiegło na dół, kierując się do Naerys.
- Pani adiutant - zasalutowali niedbale.

" Czterech? Miało być dziesięciu... No cóż, przynajmniej kogokolwiek wysłali." Pomyślała.
- Idziecie ze mną na poziom pierwszy. Wylecimy statkami i zaczniemy ostrzeliwać wroga, jeśli wszystko będzie w porządku, postaramy się wejść środka i podłożyć ładunki wybuchowe, lub przynajmniej odciąć zasilanie od ich dział. Wszystko jasne?

- To aby na pewno dobry pomysł...? -mruknął któryś, ale ruszył razem z resztą. Byli zdeterminowani.

- Skoro jeden z panów ma wątpliwości, to może ma inny, lepszy pomysł. No? Jeśli nie chcą panowie lecieć, nie muszą. To JEST niebezpieczna misja, ale od niej może zależeć los setek ludzi na promie.

- Nie ot o chodzi mruknął. Wiesz... Znaczy wiecie adiutancie jacy są Servianie? A tam na dole jest mój brat.... - wychrypiał nie zwalniając. Ktoś klepnął go ramie, poleciały słowa pocieszenia.

- Tak, doskonale wiem, jacy są.Możesz na razie nie lecieć i zaprowadzić go w bezpieczne miejsce. Ale potem proszę, cię, dołącz do nas.- adiutant złagodniała. Wiedziała, co czuł pilot. Choć to uczucie było jej tak odległe... nie miała rodziny ani nikogo, kto przejąłby się jej losem.