Poziom pierwszy

To pusty poziom. Służy za coś na kształt składziku. Jedyną rzeczą która musi tu być na stałe to skrzynka, dzięki której można ręcznie wyłączyć zdalnego sterowanie piętrem. Znajdują się tu też bazy wylotów i przylotó, czyli coś na kształt lotniska.

Trójka osób weszła na piętro pierwsze. Hilda spojrzała na Nathaniela.
-Skąd w twoich włosach wzięły się różowe pasemka?- zapytała generała. Dopiero teraz to spostrzegła, na piętrze dziewiątym nie były włączone wszystkie światła i nie mogła dostrzec zmiany.

Będąc ubrany w swoją zbroję i całkowicie uzbrojony, czekał tylko na dalsze rozkazy. Jednak Hilda wspomniała o różowych pasemkach we włosach generała to aż sam zerknął na niego. Miała rację, jednak nie pytał skąd to ma. Może nowy image, albo przekonanie się, że różowy kolor to kolor jak każdy inny, a nie zarezerwowany tylko dla kobiet?

- Widzisz, Hilda, adiutantki wymyśliły że to doskonały plan, aby dolać mi farby do szamponu, niebawem zejdzie. - rzekł. - Ale na szczęście nie uwłacza to mojej męskości - oświadczył z uśmiechem. - Chociaż wiem że wyglądam jak debil.
- Dobrze, więc poznajcie Kee... To znaczy jednego z mechaników, Richarda Musfrench'a - rzekł wskazując na mężczyznę o brązowo-czerwonych oczach i mysich włosach, z których jedynie grzywka niesfornie opadała mu na oczy. Na czole miał gogle, a na biodrach pasek z mnóstwem narzędzi.
- Strzałka! -
- Richard, jesteśmy na promie... - upomniał Nathaniel niezauważalnie mrugając jednym okiem.
- A tak, witam szanownych państwa. Wybieram się z wami an Urakorę jako mechanik, mam nadzieję że nie będę potrzebny - oświadczył - A tak w ogóle.. Generale... Mamy takie jedno maleństwo, potem możesz przetestować - mruknął wskazując na nowej klasy myśliwiec.
- Nie omieszkam.
- Chodźmy do statku - poprowadził grupkę korytarzykami między stertami metalu, skrzynek i maszyn.

Hilda dogoniła go, zostawiając resztę poza zasięgiem głosu.
- O co chodzi? Gdy chciałeś przedstawić naszego mechanika, na początku chciałeś powiedzieć coś innego.-powiedziała do niego dziewczyna ściszonym głosem.

- Nie przejmuj się tak - rzekł z szerokim uśmiechem. - To przyjaciel, jeszcze z Ziemi, wołałem i wołam na niego Key, ot tak się przyjęło. Wstąpił do oddziałów pięć lat po mnie. - wyjaśnił. - Chociaż w sumie powinienem go rozstrzelać, za dużo o mnie wie! - dodał znacznie głośniej, a Richard się uśmiechnął.

- No dobra.- odpowiedziała mu dziewczyna. Zrównali się z resztą i zaczęli wesoło gawędzić co i rusz wybuchając śmiechem, aż doszli do statku.

- Zapraszam do pięknego maleństwa! - ryknął wesoło Richard klepiąc bok statku. - Nazywa się Dragon BW135, ale zdrobniale mówię na niego Drag.
- Pięknie Richard, jestem z ciebie dumny, kochasz.. Drag'a.... - zironizował Nathaniel.
- Tak jest generale - zaśmiał się i otworzył prom. - Mogę sterować...?

-Po prostu już lećmy.- powiedziała Hilda uśmiechając się i wchodząc do środka.

- Steruj sobie, jak musisz, ale w drodze powrotnej stery przejmę ja! - rzucił Nathaniel ze śmiechem.
W ten oto sposób wszyscy dostali się do środka.

Sen przez cały czas milczał i tylko pobierał dane wokół siebie, nie wiedział jak zbudowany jest nowy statek mógł sprawdzić zewnętrzne elementy oraz elektronikę. Już przeszedł na tryb bojowy, ale celownik jeszcze pozostawił w uśpieniu. Przysłuchiwał się tylko rozmowom toczonym na pokładzie. Nauczył się milczeć, tak przynajmniej niektórzy żołnierze nie zwracali na niego uwagi. Chodziło o tych co nie są przekonani do Servian, inni mogli się spokojnie odgryźć, Sen ignorował to albo jeśli żołnierz był starszym stopniem to wykonywał rozkazy prócz tych, które są sprzeczną z jego logiką lub programem. Przyzwyczaił się do tego, bo podobnie go traktowano jak był po stronie Servian. Wierzył, że tak ma być. Nie ma uczuć, nie jest człowiekiem...jest maszyną.

- Dobrze, cóż mam wasze raporty, a z nich wnioskuję że zasadniczo lądowanie na kórymkolwiek miejscu na Urakorze jest tak samo... Niebezpieczne. Macie jakieś preferencje dotyczące miejsc na Urakorze? - zapytał załogi.

-Ja bym wylądowała nad jeziorem w dolinie- powiedziała po chwili namysłu Hilda

- Dobrze, jakieś inne sugestie...? - zapytał.

- Ruiny bardziej by mi chyba pasowały- powiedział szczerząc się Richard.

Piątka osób weszła a piętro.
- Dobra panowie, każdy wybiera sobie dowolny statek z działem i pakuje do niego jeden zestaw ładunków wybuchowych. Na początku ostrzeliwujemy wroga, na mój sygnał wszyscy wlatujemy do promu Servian, a dalej to już wiecie co robić. Oczywiście przez cały ten czas pozostajemy w łączności radiowej.- zarządziła Naerys. Wzięła jeden z zestawów z ładunkami wybuchowymi i wsiadła do szybkiego i zwrotnego srebrnego myśliwca. "Oby się wszystko udało"

Z zewnątrz rozległy się kroki, ciche, zupełnie jakby kocie...
Ciemnowłosa dziewczyna zbliżała się... Jeszcze działała, nie zniszczono jej, więc otrzymała nową misję...

Naerys siedziała już w kabinie i sprawdzała sprzęt. Wszystko było w jak najlepszym porządku.
- Panowie, słyszycie mnie?- powiedziała sprawdzając węzeł radiowy. Nie zauważyła drobnej dziwczyny, która właśnie weszła na piętro.

Brunetka rzuciła coś na środek sali, pozostając niezauważoną. To coś eksplodowało wzniecając masę dymu. Dziewczyna szybko przemknęła za pobliską stertę żelastwa.

-Słyszymy! - odrzekły cztery, męskie głosy.

- Dobra. Włączcie reflektory, bo najwyraźniej coś nam się przegrzało i mamy dosyć dużo dymu. Lećcie, ja będę na końcu.- odpowiedziała pół-elfka. Poderwała maszynę z ziemi i poczekała chwilę aż pozostali zrobią to samo.

- Możecie wchodzić - rzekła dziewczyna, niby do siebie... Ze wszystkich stron zaczęli powoli wychodzić umundurowani, wysocy i szczupli.. Chyba ludzie... A może nie? Dość, że nie mieli ze sobą żadnej broni... Dziewczyna odebrawszy sygnał podbiegła tam skąd przyszła. Najbliższy umundurowany zbliżył się do myśliwca i.... No właśnie, to co nastąpiło potem było okropne.

- No dobra panowie, lecimy.- powiedziała dziewczyna. Obserwowała jak inni wylatują, gdy nagle kątem oka zauważyła ruch. Odwróciła głowę i zobaczyła przybyłych.

Jedna z postaci uniosła w górę... Spojenie silnika oraz fragment obiegu chłodnicy. Był to gest prosty, a zarazem straszny...

- Co do...- Naerys oniemiała. Jeszcze nigdy nie widziała człowieka o takiej sile. Po chwili jednak się opanowała, przełączyła radio na głośnik.
- Co wy tutaj robicie?- rozległ się jej dźwięczny głos.

Nikt nie drgnął. Zorganizowanym marszem istoty oddaliły się, wgłąb dymu wywołanego przez startowanie silników.