Poziom dziewiąty

Pomieszczenie w którym organizowane są wszystkie odprawy na misje. Nie ma tu krzeseł, ani ław. Jedynie podwyższenie dla tego kto wydaje rozkazy.
Często organizuje się tu też treningi, w razie potrzeby ów wielki pokój zmienia się w poligon.

Godzinę przed śniadaniem srebrnowłosa pół-elfka weszła do poligonu z zamiarem ostrego trenowania do kolejnej misji. Na plecach miała przewieszony łuk, u pasa zaś kilka noży i kołczan ze strzałami. Ubrana byłą w prostą, szarą tunikę i czarne leginsy, włosy zaś spięła w kok na czubku głowy. Ustawiła urządzenia, które wprawiały w ruch tarcze i kukły do ćwiczenia tak, aby nauczyła się refleksu. Praca pochłonęła ją do reszty, robiła sobie tylko krótkie przerwy w czasie których zbierała broń i brała łyk wody do ust. Ćwiczenia polegały na tym, że co chwila z podłogi wyłaniała się tarcza lub kukła, którą od razu zestrzeliwała lub rzucała w nią nożem. Zanim się zorientowała, przepadło jej śniadanie. Nie przejęła się tym zbytnio.

Gdyby nie fakt, że dzięki kamerom mógł bez problemu dowiedzieć się gdzie jest jego adiutant, Nathaniel miałby nie lada problem, jednak, już po jakimś czasie odkrył że jest na poziomie dziewiątym. Miał drobną sprawę do Nearys, tak więc osobiście udał się w miejsce, obecnie, ze względu na brak odpraw przeobrażone w poligon.
Gdy wyszedł z windy i podszedł do drzwi, one rozsunęły się przed nim. Wszedł do pomieszczenia. Odchrząknął.
- Witam...

Dziewczyna odwrócona była tyłem do drzwi, gdy ukazały one generała. Nie wiedziała, kto tam stoi. Refleks wziął górę nad umysłem, więc automatycznie wzięła nóż i odwracając się od razu rzuciła nim w stronę nowo przybyłego, zanim jeszcze zorientowała się, jaki popełniła błąd...

- Ekhem... - Generał przyglądał się narzędziu które złapał. - Adiutancie Selorn, chyba spędzasz za dużo czasu z adiutantem Ice. Ona też mnie wita w ten sposób - pokręcił głową z rezygnacją. - Doceniam waszą chęć samodoskonalenia, jednakowoż, sekunda opóźnienia i przypłaciłbym to kolejną blizną... - rzucił nożem tak, że upadł u stóp dziewczyny. - Ale nie powiem, trudno było to złapać, jeśli zaczniecie rzucać trzymając za ostrze, pod lekkim kątem, to już nie złapię - dodał po chwili. Nie mógł zaprzeczyć, rzucanie nożami energetycznymi było specjalnością Nearys.

- Bardzo przepraszam, generale. To był odruch, postaram się nad tym zapanować - odpowiedziała Naerys lekko zakłopotana. - Za pozwoleniem, powrócę do ćwiczeń. - To mówiąc podniosła nóż, który leżał u jej stóp i odwróciła się z zamiarem pozbierania całego sprzętu z tarcz. Zanotowała sobie w pamięci uwagę generała dotyczącą kąta nachylenia ostrza.

- Nic się nie stało, bywa. Naturalnie adiutancie, możecie wrócić do treningu, mam jednak do was pewną sprawę. - Zerknął na dekolt srebrnowłosej, po czym tak jak nakazywało dobre wychowanie wpatrzył się w jej oczy. - Czy nie przesłano może ostatnio jakichś raportów? Chodzi zwłaszcza o te na temat walk, strat i sytuacji na frontach. - wyjaśnił.

Pół-elfka odwróciła się w stronę Nathaniela. Jej twarz wyrażała lekkie zaskoczenie.
- Nie, czemu pan pyta? Wszystko jest w najlepszym porządku, nowy generał sił naziemnych sprawuje się doskonale. Nikt ostatnio nie nękał żadnej z naszych baz, tylko że...- Dziewczyna nie była pewna, jak zareaguje generał, gdy powie mu o jednym raporcie, który wzięła tego dnia na ćwiczenia, aby przeczytać go na jednej z dwóch dłuższych przerw. Nie miała czasu mu wcześniej o tym powiedzieć, miała przecież trening, a raport przyszedł samego rana.

Umysł Nathaniela automatycznie zaczął rozważać najgorsze zakończenia tej myśli. W środku przebiegł go dreszcz. Nie dał jednak nic po sobie poznać i pod standardową maską dobrego humoru i spokoju przemówił:
- Tylko że cóż takiego adiutancie? - zapytał. Jego twarz wyrażała teraz zdziwienie i ciekawość. Mimo to mięśnie na łopatkach się spięły gdy tylko Nearys otworzyła usta. Jakby szykował się na cios.

- Ekhem... no więc dzisiaj odebrałam raport, że nie widziano od tygodnia strzelców wyborowych z oddziałów na Urakorze. Nie odbierają, nie dają o sobie znać.- Powiedziała w końcu dziewczyna niepokojącym głosem. Zastanawiała się przez ostatnią godzinę, co też mogło się z nimi stać, ustawiła także maszyny na pełne obroty.

- Nie widziano ich? - widząc skinienie cicho zaklął. - Słyszałem że zaginęło też kilku szpiegów z Moon Queen... Nadajniki pewnie też przestały odbierać? - zapytał z niepokojem. Był prawie pewien że odpowiedź będzie twierdząca. To napawało go... Dreszczem? Zmartwieniem? Nie umiał tego nazwać, jednak nie był to strach.

-Wręcz przeciwnie. Jest sygnał, jednak nikt ich nie odbiera- Już poważnie zaniepokojona tymi faktami odwróciła wzrok. Stwierdziła, że ćwicząc też może rozmawiać, więc podeszła do mechanizmu i wyłączyła kukły i tarcze od strony wejścia. Zaczęła ze zdenerwowania bawić się nożem, nawet nie zauważając, gdy czubek wbijał jej się raz po raz w rękę tworząc płytkie rany.

- Z czymś takim jeszcze się nie spotkałem - warknął Nathaniel. - Uważaj na ręce, nie wiesz kiedy będziesz pływać w słonej wodzie - przestrzegł. - Kiedy skończysz, zaszyfruj proszę wiadomość i nadaj na Pyros, dowiedz się czy w północnym i południowym obozie wszystko w porządku. Potem zgłoś się, ustalimy co zrobić - zadecydował.
Wyszedł z pomieszczenia, szybkim, spiętym krokiem, skierował się do gabinetu.

- Tak jest- odpowiedziała i zasalutowała. Dopiero teraz spostrzegła, że nożem zrobiła sobie na rękach około 15 ran kłutych, jednak wcale ją to nie bolało. Wyłączyła wszystkie aktywne maszyny i skierowała się do centrali, zabierając po drodze swoje rzeczy.

Po wejściu do sali, Naerys sprawdziła wszystkie czujniki i urządzenia, wszystko było w porządku. Nagle usłyszała jakąś muzykę. Podłoga pod jej stopami zaczęła drgać za sprawą hałasu. Dziewczyna szybko poleciała do schodów, stwierdzając, że wtedy zostanie niezauważona. Zbiegła na piętro poniżej, jednak na półpiętrze zaczęła schodzić wolniej i ciszej. Otworzyła drzwi najciszej jak można było i weszła.

Bip bip! - zapiszczało coś w kieszeni Nathaniela. Szybko wyciągną infomator.
Więc Sen się już obudził? To dobrze. Postanowił do niego pójść, najszybciej jak da radę.
Przeciągnął sie i poczuł głód.
- Hmm.. - zamyślił się sięgając do szuflady pod biurkiem. Pogrzebał chwilę i wydobył to, czego szukał.
Odwinął papierek i zaczął się delektować rozkoszą zwykłej, ziemskiej czekolady - jego ulubionego posiłku.
Pozapisywał wszystko co miał aktualnie otwarte, skończył przekąskę (tak, zupełnie sam pochłonął tabliczkę czekolady) i ruszył do szpitala.

Nathaniel pojawił się w sali odpraw. Stanął i czekał aż przybędą inni uczestnicy wyprawy. Aby zabić czas sięgnął do inforamtora i zajął się lekturą książki.

,,Gdzie oni są...?'' Zastanowił się. Ugryzł tabliczkę czekoladową, i postanowił przez głośniki na promie poinformować tych którzy mają udać się na misję że już najwyższy czas sie pojawić. Jak pomyślał tak uczynił.

~*~*~
Do wszystkich jednostek udających się na misję na Urakorze! Ja, Generał Nathaniel Arctus oczekuję na was na poziomie dziewiątym. Proszę o niezwłoczne przybycie!

Po kilku minutach biegnąca w dół po schodach pojawiła się Hilda. Jej noga minęła ostatni stopień o kilka milimetrów straciła równowagę i z całym swoim impetem przewróciła się na generała.
-Aaa!

- Dziękuję za ciepłe powitanie... - rzekł Nathaniel wstając z ziemi i pomagając wstać białowłosej. Miło że przeszłaś. - oznajmił.
- A jak miałam nie przyjść? Rozkaz jest rozkaz - mruknęła.
- Mimo wszystko, dobrze że będziesz z nami, słyszałaś co sie stało z adiutant Selorn?

- Nie, a co się stało?- Zapytała go Hilda otrzepując ubranie. Spojrzała na niego czekając na odpowiedź.

- Słyszałaś o nowym servianinie na promie?- zapytał. - Nazywa się Sen, - kontynuował - wytropił u nas szpiega, no i zaczął go śledzić. Ja w tym czasie zamknięty byłem w beznadziejnej kapsule holograficznej, podczas kolejnego nudnego spotkania, więc pomogła mu adiutant. Została ranna, więc skierowałem ją do was. - streścił blondyn o niebieskich oczach.

-Aha... tylko, że ja byłam przed chwilą na pitrze szpitalnym i Naerys właśnie z niego wychodziła...- odparła białowłosa.- Wyglądało na to, że nic jej nie jest.- dodała po chwili.- I tak, słyszałam o Śnie.

- Wyszła? Ech, trudno... Nie mam już siły tłumaczyć jej że to kolejny uraz w krótkim czasie... - mruknął. - A co u ciebie w ogóle?

- Nawet nie pytaj. Kilkanaście osób na dzień przychodzi do mnie po zwolnienie lekarskie z powodu różnych błahych powodów. Nareszcie mogę się wyrwać i odpocząć od nich. A tak to wszystko ok.- odpowiedziała mu dziewczyna. To było naprawdę zastanawiające, dlaczego tak nagle wszyscy chcą dostać zwolnienie.